Het verhaal dat ook verteld moet worden....

Het stukje dat ik nu ga schrijven vind ik lastig. Het is moeilijk om goed onder woorden te brengen maar het is een verhaal dat ik ook verteld wil hebben.....

De meeste bloglezers weten wel dat ik overtuigd christen ben. Maar als je depressief bent heb je vaak weinig steun aan je geloof. Omdat je zo diep in de put zit kun je niet meer goed bij je gevoelens komen. De ervaring dat de Heere God bij je is is dan soms heel ver weg. Vanwege concentratieproblemen lukken bidden en bijbellezen niet meer. Ook in dit opzicht zijn de afgelopen vier jaar erg donker geweest. Gelukkig hebben er altijd andere mensen voor mij en ons gezin gebeden. Dat gaf wel wat rust.

Omdat kerkdiensten bijwonen ook niet meer lukt luister ik vaak naar 'Nederland zingt op Zondag' als Gert en de kinderen naar de kerk zijn. In mei was er in dat programma een vrouw met een heel bijzonder verhaal: Carin Schaap. Ze vertelde over hun camping die ze begonnen waren schuin tegenover voormalig kamp 'Westerbork' in Hooghalen. De Joodse mensen die door de poort van Westerbork gingen werden meestal meteen doorgevoerd naar een vernietigingskamp. In die zin was Westerbork een plaats van wanhoop.
Carin en haar man Eelco noemden hun camping 'Petach Tikvah', Hebreeuws voor 'Poort van hoop'. Door hun werk op de camping en de samenkomsten die daar gehouden worden willen ze de mensen die daar komen hoop geven!
Er is nog veel meer over te vertellen maar hier laat ik het nu even bij  wat het programma betreft. Je kunt het als je wilt terugkijken via deze link http://www.eo.nl/geloven/programma/nederlandzingt/aflevering-detail/nederland-zingt-op-zondag-469a75d924/

Ik was erg onder de indruk van het programma en ging eens op de website van de camping kijken. Behalve een camping hebben  Carin en Eelco ook een appartementje dat op de deel van de oude boerderij gemaakt is. Gert en ik zouden samen een weekje weggaan en ik kreeg sterk het idee dat we hier naar toe zouden 'moeten'. Na overleg met Gert bleek zijn baas op vakantie dus we moesten nog 2 weken wachten voordat we konden boeken. Ik was bang dat het dan al weg zou zijn maar toen we na twee weken 'groen licht' kregen was het appartement dat weekje precies nog vrij.

Om een lang verhaal kort te maken: we hebben er heel erg genoten en wat nog bijzonderder was: tijdens de samenkomst op zaterdagavond mochten we allebei heel sterk ervaren dat de Heere God wel degelijk bij ons is en voor ons zorgt. Het lied: 'Vader God ik vraag mij af hoe ik ooit heb geleefd, zonder te weten dat Uw Vaderhart al zolang om mij geeft!' kwam heel direct binnen en ook de preek leek wel voor ons gemaakt. Na de dienst heeft de voorganger ( die had gezien hoe het was binnengekomen ) samen met zijn vrouw met ons gebeden.
Ik heb er een layout over gemaakt en ik denk dat die voor zich spreekt:

De 'journaling' in het blauwe vlak is:
Ik hoorde voor het eerst over 'Petach Tikvah' dmv het EO-programma 'Nederland zingt op Zondag'. Carin Schaap ( samen met Eelco de beheerder van de camping ) vertelde daar over haar bijzondere leven en over hun camping schuin tegenover voormalig 'Kamp Westerbork'. Petach Tikvah betekent: deur van Hoop. Kamp Westerbork ( waar Carins vader ook heeft gezeten tijdens de oorlog ) was voor de meesten een 'poort van de dood'. Door de Heere Jezus en het doorgeven van de blijde boodschap, o.a. door samenkomsten op de camping willen zij een 'Deur van hoop' voor velen zijn. Ik was erg geraakt door het programma en boekte een weekje voor ons tweetjes (!) Het werd een hlele bijzondere ervaring. Tijdens de samenkomst op zaterdagavond werk ik heel bijzonder aangeraakt door de Heilige Geest, ondermeer door het lied: Vader God ik vraag mij af......

Dit is toch wat scrappen eigenlijk is: je herinneringen documenteren zodat je ze nooit meer vergeet. Telkens als ik het weer moeilijk heb denk ik aan deze hele speciale dag of ik zet het lied op wat me zo raakte!
Het lijkt me dan ook passend om deze blogpost te besluiten met de eerste zin van het refrein: Heer ik wil U prijzen!

Ben ik weer :-)

De laatste blogpost is meer dan een jaar geleden gepost. Af en toe schreef ik er wel over dat ik burn-out was, en dat dat maar niet over wilde gaan maar op zo'n blog hou je je natuurlijk toch een  beetje groot......
Wie zit er nu te wachten op de verhalen van iemand die van een burnout in een depressie belandt en daar na vier jaar nog niet uit is? Niet veel mensen, dat blijkt wel, want voor velen is het heel moeilijk contact te houden als de ene ( zieke ) partij ( zich- )zelf niet meer kan geven. Zelfs vragen hoe het gaat via een mailtje of berichtje is vaak al te veel. Waarschijnlijk had ik zelf ook zo gereageerd hoor, en vier jaar is heeeel lang, maar nu ik aan de andere kant sta voel ik hoe pijnlijk het is en hoe eenzaam je dan kunt zijn.......
Gelukkig zijn er positieve uitzonderingen: een bloemetje dat bij de voordeur afgegeven wordt, een lief kaartje, wat fruit, een bemoedigend berichtje...... Het wordt zo gewaardeerd, het zijn de kleine lichtpuntjes waardoor je weer even verder kan....
Het laatste jaar kwam ik in zo'n nare depressie terecht dat ik eigenlijk niks meer kon. Ik las niet meer, scrapte of blogde niet meer, verstuurde voor de eerste keer in ons trouwen geen kerstkaarten en hield ook
verjaardagen e.d. niet meer bij. Het kostte me de grootste moeite om 's avonds voor mijn gezin  te koken en zelfs dat lukte vaak niet met de nodige schuldgevoelens als resultaat. Maar het ging gewoon niet....
Sinds een paar maanden ben ik bij een goede psychiater die gelukkig voortvarend te werk ging om die depressie de kop in te drukken. Eerst werd de dosis van de anti-depressiva verhoogd ( want door geknoei van een andere arts waren die omlaag gebracht, terwijl dat nooit had mogen gebeuren ) en later nog verder verhoogd.... Het leek even resultaat te geven, maar toch niet genoeg.
De volgende stap was: overstappen naar een ander anti-depressivum. Oh wat zag ik daar tegenop..... meestal moet je dan door een nare en onstabiele periode heen omdat je eerst de oude medicijnen een eind moet afbouwen voordat je de nieuwe kunt opbouwen. We gingen eerst op vakantie om wat aan te sterken en de laatste dagen van Gert z'n vakantie begon ik met afbouwen....
Vijf-en-halve week zit ik nu aan mijn nieuwe medicijnen en langzaam aan lijken er wat lichtjes aan te gaan in de donkere tunnel waarin ik zat.
Eerst kreeg ik weer zin in lezen.....Via twitter ontving ik een berichtje dat er een gratis 'Vakantieboeken-app' was waarvan je boeken kon downloaden op je Ipad. Voorzichtig zocht ik een interessant boek uit en begon met lezen. Heel raar als dat ineens lukt terwijl ik voorheen niet eens genoeg concentratie had om een bladzijde te lezen. Ik vergat voortdurend waar het verhaal over ging en hoe de hoofdpersonen heetten.
Nu het eind augustus is stopt de app weer en ik las gisteren mijn vierde ( ! ) boek uit. ( in drie weken.... )
Vóór mijn ziekte was dit overigens heel normaal hoor, meer dan een boek per week en toen had ik er ook nog een drukke baan bij, maar dat terzijde ;-)
Scrappen 'durfde' ik nog steeds niet. Ik dacht dat ik het niet meer kon. Ik had eindeloos voor een leeg blad gezeten en met foto's geschoven maar had geen idee meer hoe en wat ik moest doen. De scraptafel die altijd in de kamer stond was ook naar boven verbannen maar na onze vakantie begon ik langzaam wat spulletjes naar beneden te halen en zo ontstond een nieuwe layout. Ik zag Gert en de meiden op hun tenen om me heen lopen en naar elkaar knipogen van ' ze doet het weer!',  ' laten we haar maar niet storen'. Echt ontroerend !
Omdat mijn inkomen is weggevallen sinds mijn ziekte is onze financiële situatie nogal een ....uitdaging, dus had ik mijn vorige ( betaalde ) blog van Wordpress rigoreus gestopt. De laatste weken is Gert bezig geweest de berichten die er nog waren terug te zetten op een nieuw blog van 'Blogger'. Het is nog niet helemaal compleet en hier en daar ontbreken ook de foto's maar er is weer een heel stuk van terug.'Het is toch een heel stuk van je leven...' zei Gert en dat is waar. Het is erg leuk om het terug te lezen.
Onlangs logde ik weer aan bij ' Scrappers Anoniminous' ( een scrapforum ) en het was gewoonweg ontroerend hoe ik door sommigen begroet werd. Vandaar dat ik nu met vrees en beven, langzaam naar woorden zoekend deze blog weer typ. Het scrappen lukt steeds beter, dus ik kan weer wat laten zien en de psychiater was afgelopen dinsdag tevreden. Ik hoop dat dit werkelijk het begin van genezing mag zijn al durf ik het soms nog niet helemaal te geloven. Want hoewel de concentratie en de interesse in dingen echt is toegenomen ben ik nog steeds zo vreselijk moe.... Maar dat schijnt normaal te zijn na zo'n flinke depressie. Ik moet rekenen op vijf tot zes maanden ( na de verbetering ) flinke last van vermoeidheid werd me verteld. En daar ook aan toegeven..... Dat valt wel even tegen! Want na vier jaar ben ik die bank en dat bed meer dan beu, maar goed: als het een teken van beterschap is vind ik alles goed!

Hier komen dus twee nieuwe layouts. De eerste is met foto's die ik rond Beekbergen maakte toen we daar met de twee jongsten waren. De tweede is met foto's die ik maakte in het Groninger Museum toen we samen een weekje in Drenthe zaten.

Vakantie in Zwitserland....

Het is weer lang stil gebleven op mijn blog maar dat kwam omdat we – naast alle drukte – twee weken op vakantie naar Zwitserland zijn geweest. De heenreis verliep helaas niet helemaal vlekkeloos. We hadden mijn vaders auto geleend omdat die een veel nieuwere en betere heeft dan onze oude Toyota. Dat bleek een misrekening te zijn. We moesten tot twee ( ! ) keer toe van de weg gehaald worden met een sleepauto van de ADAC en hoewel in alle vroegte ( 2 uur ‘s morgens ) vertrokken waren we om vijf uur ‘s middags in Oberhausen. Wat een ellende….

De ANWB zegde ons voor de volgende dag een vervangende auto toe want de garage in Oberhausen had de onderdelen om hem te maken niet in huis. ( en het was vrijdagmiddag, op zaterdag was de garage gesloten ) We vonden een hotel en sliepen bijna meteen van alle spanningen en vermoeienissen. De volgende morgen echter had de ANWB geen auto voor ons. Na eindeloos soebatten en elk uur bellen na elven uit het hotel moeten en op de stoep van de Lidl in Oberhausen wat eten, in winkels vragen of je naar de toilet mocht en tenslotte een traantje laten kregen we eindelijk een bus voor 9 personen en konden onze reis voortzetten.

De eerste dagen in Zwitserland moesten we nog bijkomen van deze reis. Maar gelukkig is Zwitserland een prachtig land waar we weer heerlijk van mochten genieten. We bezochten met onze riante bus ( ! ) Chillon aan het meer van Geneve waar een prachtig Middeleeuws kasteel staat.

. . .

. . .

. . .

Daarna reden we door naar Lausanne. Wat een mooie stad is dat! Het oude gedeelte ligt zo’n 200 meter hoger dan het nieuwe gedeelte aan het meer. Met enorme trappen ( of liften ) kun je in de oude stad komen.

Het hoogste punt was de oude kathedraal  ‘ Notre-Dame’ van Lausanne. Een heel eind klimmen maar schitterend….

Hier staan we heel hoog en kun je uitkijken over de stad Lausanne!

Het was erg warm in Zwitserland. Bijna de hele vakantie boven de 30 graden. Dus we zijn ook heel veel bij het chalet gebleven. Op die ene dag dat het regende gingen we over de Simplonpas naar Italie ( goedkope boodschappen! )
Het leek wel een wolkbreuk! Je zag de watervallen  vol stromen met water en kleine stroompjes werden ineens kolkende rivieren….

In Italie deden we boodschappen bij de ‘Lidl’ en de “Pennymarket’ en aten een broodje. Hier staan we op het parkeerterrein met onze bus:

Op 1 augustus ( de nationale feestdag van Zwitserland ) hadden we een bbq, grotendeels klaargemaakt door de kinderen o.l.v. Lieke.

Het was heerlijk!

Toen het donker werd zaten we nog lang op het terras om naar het vuurwerk in het dal en in de dorpjes tegen de bergen te kijken. Moeilijk te fotograferen maar dit is een poging:

Op de terugweg naar huis moesten we de auto in Oberhausen ophalen en de bus inleveren. De auto was nu in orde volgens de garage. Helaas kreeg de auto rond Woerden weer kuren. Hij wilde niet harder dan 40/50 kilometer. Op de rechterbaan en dwars door Leiden ( binnen de bebouwde kom ) zijn we toch nog thuisgekomen……. Wat een avontuur!

Lang geleden ....

Als ik naar de datum van mijn vorige bericht kijk zie ik tot mijn schrik dat we alweer een maand verder zijn. En ik zou boven dit bericht eigenlijk net zo goed  ‘Herfst in juni?’ kunnen zetten maar dat wordt een beetje saai…..
Ik ben niet echt ziek geweest ( hoewel ik afgelopen week wel een buikgriepje heb gehad ), maar er gebeuren wel een heleboel dingen tegelijk. Ik ben opnieuw grondig onderzocht en heb twee nieuwe diagnoses gekregen. Ik ben aan het afbouwen met mijn ‘oude’  medicijnen en ik heb nieuwe gekregen die ik aan het opbouwen ben. Dat is op zich al genoeg om je handen vol aan te hebben. Want heel stabiel ben ik dus (nog) niet. Maar we zien nu wel lichtpuntjes. Heel langzaam durf ik te geloven dat het echt wat beter gaat. Ik heb meer zin in dingen, pak meer dingen aan…. En vergeet soms mijn grenzen aan te geven en lig dan dus weer een dag in bed. Het is nog echt zoeken.
Verder zijn de kinderen ook heel erg druk. Sanne deed eindexamen VWO en is geslaagd! Peter werkt keihard aan zijn stageverslag om zijn stage in Nijmegen af te ronden. Rianne doet examen voor Pedagogisch Werker en heeft nu ook alles ingeleverd. Ze heeft het nog niet officieel te horen gekregen maar kan bijna niet gezakt zijn omdat ze alles voldoende heeft afgesloten. Lieke zit voor haar propodeuse van de lerarenopleiding Spaans en heeft nog een paar tentamens. Voor haar stage heeft ze een ‘goed’ tot ‘zeer goed’ gekregen! Ze liep stage aan een VMBO-opleiding en gaf daar Engels omdat haar Spaans natuurlijk na 1 jaar nog niet goed genoeg is om les in te geven. Maar het zijn allemaal bemoedigende berichten waar we heel blij en dankbaar voor zijn…..
Hieronder een foto van Sanne als ze net gehoord heeft dat ze geslaagd is en haar cadeau ( traditiegetrouw een laptop bij het slagen voor de Middelbare School ) uitpakt:

Ik heb er hier nog niet over geschreven maar we zijn bovendien ‘Planteneter’ geworden. We hebben een paar cursussen ( via de mail ) bij Boele Ytzma gedaan en eten nu zoveel mogelijk groente, fruit, granen, noten en zaden. En zo min mogelijk vlees, zuivel, eieren, E-nummers, suiker en witmeelproducten. We zijn hieraan begonnen omdat dit dieet veel gezondheidswinst zou opleveren. En ik kon met mijn burn-out wel een ‘zetje’ gebruiken ;-) We zijn nu drie maanden bezig en mijn bloeddruk is gedaald, ik ben 12 kilo afgevallen ( terwijl dat niet meer lukte vanwege de anti-depressiva en de stresshormonen ) en we hebben meer energie. Maar dat laatste kan natuurlijk ook aan de nieuwe medicijnen liggen. Maar waar het ook van komt, wij zien weer licht aan het einde van de tunnel. Als je trouwens meer wilt weten over Planteneter Boele Ytzma google daar dan even op. In elk geval kost dit dieet ook meer tijd omdat ik bijna alles zelf moet koken en bakken. Geen gemakkelijke pakjes meer door de macaroni, spaghetti of soep maar zelf maken. Iets voor bij de koffie zonder suiker of zuivel erin is niet te koop dus dat moet ook gemaakt worden. Vanmorgen bakte ik hazelnoot/appelmuffins zonder suiker, witmeel, eieren of zuivel. En ze waren nog heerlijk ook!
Je snapt dat ik door bovenstaande dingen niet altijd meer aan scrappen toekom. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en ik heb toch een lootje voor jullie! De foto’s zijn van Sanne die in haar Japanse kimono haar profielwerkstuk presenteert en de bezoekers Japanse thee inschenkt:

Herfst in mei?

Oh jongens wat een weer he? Het regent hier nu al drie dagen bijna onafgebroken…. Ik word er zooo droevig van. Ik ben op het moment met nieuwe medicijnen bezig en dat is toch niet zo makkelijk. Een bijwerking ervan is dat ik heel slecht slaap…. En als je dan ‘s morgens de regen weer op de ramen hoort kletteren is het moeilijk om op te staan. Het enige voordeel van dit weer is dat je als je toch binnen moet blijven rustig kan gaan scrappen! En dat heb ik dus gedaan. Op beide Pinksterdagen heb ik een layout gemaakt.
De eerste is over Lieke in Barcelona. Ik had al wat losse foto’s gescrapt maar deze had ik iets groter af laten drukken. Het papier is van Echo Park

De tweede is over Rianne’s verjaardag. Hij is grotendeels gelift van een layout die ik op het Internet vond. Op deze manier kan je een hoop wat kleinere foto’s kwijt. Ik heb eigenlijk geen papier gebruikt alleen borduurgaren, washitape en wat embellishments:

Twee lootjes over Sanne....

Niet veel woorden, wel twee lootjes:
Ze zijn beide gemaakt met het papier ‘Victoria’ van Echo Park.
De eerste is van Sanne die klaar staat voor het gala:

. . .
De foto van de tweede layout  vond ik tussen mijn foto’s. Sanne heeft hem van zichzelf gemaakt ( vraag niet hoe? ) en ik vond hem erg leuk!

Drukte

We hebben drukke weken gehad! Sanne had als eindexamenkadidaat VWO  een afscheidsavond, Parijsreis en Gala! Heel spannend allemaal natuurlijk! En gisteren werd Rianne 20 jaar! De laatste keer dat ze ongestoord haar verjaardag kan vieren zonder de drukte van de Koningsdag…..
Hier is de jarige Job:

Ze kreeg een Radio/CD-set met een aansluiting voor Ipod en USB-stick. Nou ze was er helemaal happy mee!
Ik heb dus niet veel gescrapt de laatste week. Alleen voor Lieke maakte ik een layout over haar reis naar Barcelona. In februari ging ze daar met haar studiegenoten Spaans naar toe. Hier komt_ie: